ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Αδέλφια, πως αλήθεια βαστάει η καρδιά σας,
Μπορεί ακόμη να τρώνε καλά τα παιδιά σας,
Πως αφήνετε μέρες να φεύγουν, να περνάνε,
Μα σε Αιθιοπία και Μπιάφρα, παιδιά πεινάνε.
Σύντροφοι, μην κοιτάτε τριγύρω, στα χαμένα,
Μπορεί ακόμα τα παιδιά σας να ’ναι ντυμένα,
Θυμηθείτε μόνο τα όνειρα που μας ενώνουν,
Στις φαβέλες κι αλλού, παιδιά κρυώνουν.
Αδέλφια, βάλτε επιτέλους το ρολόι, ξυπνήστε,
Ό, τι κόκαλα σας ρίχνουνε, αφήστε ή φτύστε,
Οι νεκροί δεν μπορεί άλλο να περιμένουν,
Παιδιά στο Αφγανιστάν, από την πείνα πεθαίνουν.
Συντρόφια μου, τι άλλο άραγε πια καρτεράτε,
Μπείτε στη γραμμή, μόνο μπρος προχωράτε,
Πεθαμένοι οδηγούν, σκοτωμένοι φωνάζουν,
Στη Λωρίδα της Γάζας, τα παιδάκια τα σφάζουν.
Αδέρφια, πως μπορεί από μακριά να κοιτάτε,
Πως αντέχουν άλλο οι καρδιές σας, πως βαστάτε;
Γίνηκε σεισμός στη γη, καταχθόνια ανοίξανε,
Σε Τίγρη κι Ευφράτη, τα παιδάκια τα πνίξανε.
Σύντροφοι, τώρα μπόμπες με ουράνιο ρίχνουν,
Τα Ες-Ες περάσανε, Αδόλφο Σιράκ μας δείχνουν,
Του ΝΑΤΟ τέρατα που στη Σερβία πετάξανε,
Τα παιδιά στην Κράϊνα της Βοσνίας, τα κάψανε.
Αδέλφια, η Νέα Τάξη κι οι ισχυροί αφηνιάσανε,
Οι σκοτωμένοι μπρος στον αγώνα δε δειλιάσανε,
Μην αφήσετε τα όνειρα σαν το χιόνι να λιώνουν,
Με Τόμαχωκ και Κρούζ, παιδιά σκοτώνουν.
Σύντροφοι, με αλυσίδες τα όνειρά μας δέσανε,
Και την ψυχή μας με χασίσια αποχαυνώσανε,
Μεγάλη μπόρα και συμφορά, σφοδρή καταιγίδα,
Αλλά γεννιούνται ακόμη παιδιά, γεννιέται η ελπίδα.